Raymond Timmer

“LEVEN EN LATEN LEVEN”

Fotografie: Prisma Compositional
Video: Paradox Productions
Interview: Paul Hofman

De ambassadeurs van Pride Amsterdam vormen dit jaar een gemêleerd gezelschap. Raymond Timmer is een opvallende verschijning die als boegbeeld voor andere stichtingen zijn sporen heeft verdiend. Tot zijn grote verrassing werd voormalig Mr Leather Europe gekozen als ambassadeur. “Het is zo belangrijk iets terug te geven.”

Samen met Youth Ambassador Justin heeft de 45-jarige Raymond Timmer gemeen dat ook hij uit een streng-christelijke omgeving komt. Jeugdambassadeur Justin groeide op in Rhenen, terwijl Raymond opgroeit in Barneveld. Beide toevallig plaatsen aan de rand van de Bible Belt. Maar geen van beiden is gelovig.

VLIEGEN
Hij heeft er een heerlijke jeugd. “Ik ben vrij opgevoed in een fijn gezin. In mijn puberjaren merkte ik dat ik ‘anders’ was en begon met seks te experimenteren.”

Na de middelbare school gaat de jonge Raymond zijn droom achterna. Van jongs af aan wil hij piloot worden. Aan de Academie voor Verkeersvliegers begint hij zijn opleiding. Het is een tijd van afzien: de opleiding is intensief. Maar Raymond heeft het naar zijn zin.

Nadat hij is geslaagd vertrekt hij naar de Verenigde Staten waar hij achtereenvolgens belandt in Californië, Florida en uiteindelijk Arizona. De miljoenenstad Phoenix vormt letterlijk een warme deken voor hem. In korte tijd ontdekt Timmer de levendige gayscene die al snel geen geheimen meer voor hem heeft. Het aantal leerbars heeft met name zijn belangstelling. Als jongetje zag hij met zijn zusje de film Police Academy. Hij raakte gefascineerd door het leer en de uniformen. Het was een openbaring voor hem. Vooral de opwindende lijven van de acteurs die zich in nauwsluitende kleding hullen, kan hij maar niet uit zijn hoofd zetten. En als hij de opwindende tekeningen van Tom of Finland ziet, is hij om. Leer maakt alles in hem los.

“Ik heb daar intens geleefd. Ik ben mooie vriendschappen aangegaan en heb veel Prides bezocht in de weekeinden. Het was een fantastische tijd voor me. Ik heb me er in alle opzichten kunnen ontwikkelen.”

HOKJE
“Over onze Pride gesproken: die is zo uniek in de wereld. In Amerika worden de Pride-festivals gehouden in parken waar de controle groot is. Je zit opgepakt op een afgesloten terrein. Hier in Amsterdam ben je onderdeel van de stad en kun je hand-in-hand lopen. In de Verenigde Staten is dat anders omdat je als het ware in een hokje wordt gestopt. Daar lopen ze iets achter als je kijkt naar de gayscene. Hier kun je volledig vrij zijn.”

Als hij in 2008 terugkomt in Nederland belandt hij bij toeval in het Amsterdamse café de Engel op de Zeedijk, op een steenworp afstand van de vele leerbars. Binnen korte tijd staat hij achter de bar.

ANGST
Voorzichtig zet hij zijn eerste schreden in de leerscene. “Ik moest echt wel een drempel over.” bekent hij. “Hoe je het wendt of keert, mensen kijken je toch soms een beetje vreemd aan.” Hij benadrukt dat ondanks de tolerantie, de fetisj-scene in een hoekje is gedrukt. “Veel mensen weten niet waar het over gaat. In de LGBT-scene zijn zoveel verschillen in het spectrum. Ik merk dat er vaak angst heerst.” Hij gaat zich dan ook sterk inzetten tegen die onwetendheid.

HIV
Vorig jaar was Raymond te zien tijdens een postercampagne van het magazine Hello Gorgeous. Dat hij daar zich daar persoonlijk voor inzette, is niet verwonderlijk. “Bij mij werd een aantal jaren geleden hiv geconstateerd.”

Het was een schok voor hem. Hij werd flink ziek en kreeg verschillende complicaties. Anderhalf jaar lang ging hij door een diep dal. “Tot mijn grote verdriet verloor ik mijn vliegbrevet en mijn werk als piloot.” Na de Hiv-diagnose laat zijn vriend hem direct vallen. Zijn wereld stort in.

BOEGBEELD
Dat hij nu als één van de ambassadeurs het boegbeeld mag zijn vervult hem met trots. Nooit had hij kunnen dromen dat hij zoveel mensen zou inspireren. Zijn agenda vult zich nu al met bliksemkracht. Voor zijn werk als Pride ambassadeur maakt hij alle tijd, verzekert hij. “Ik kan de leer- en fetisj scene goed op de kaart zetten. Graag wil ik een brug slaan tussen twee werelden. Ik merk dat we binnen de gayscene wel eens met vreemde ogen worden bekeken. Maar er is niets mis met ons als liefhebbers van leer.” De stoere vent in het super strakke leer grijnst even. In zijn functie als Mr Leather Europe zette hij zich met hart en ziel in voor het project Rainbow Railroad. “Zij helpen gay mensen in ondermeer Tjsetsjenië en Brunei om daar te kunnen ontsnappen aan homo-vervolging.” Het leverde veel geld op. “Het raakt me dat homo’s nog steeds worden vervolgd en dat homoseksualiteit nog steeds illegaal is in veel landen.”

ZICHTBAARHEID
Dat de leerfetisj nog altijd taboe is, raakt hem. “Als we onszelf als leercommunity steeds blijven wegdrukken in hoekjes en dark rooms, dan worden we ook niet zichtbaar.” En zo beland je in een vicieuze cirkel: vooroordelen blijven bestaan waardoor discriminatie makkelijker wordt.” Zelf is hij ervan overtuigd dat, wanner je het gesprek aangaat, er vanzelf begrip ontstaat. Hij schaterlacht als hij vertelt over zijn eerste keer dat hij in leer de straat op ging. “Ik was best wel zenuwachtig. Ik ging naar een leerfeest en stapte volledig in het leer in de tram. Ik ging zitten naast een Surinaamse dame die zonder te verblikken of te verblozen een gezellig praatje met me maakte. Dat vond ik zo gaaf.” Voor hem zou het zo altijd moeten zijn.

LEER IS LEKKER
Eerder was hij als Mr Leather Europe het gezicht van de leerscene. In die rol bezocht hij veel landen en evenementen. Het meest trots is hij op de reacties van mannen en vrouwen die eerder niet openlijk leer durfden te dragen en dat nu weldoen.” Het doet hem heel goed dat hij met zijn openheid over zijn fetisj mensen heeft weten te raken. Leer is gewoon lekker, wil hij maar zeggen. “Er is niets mis mee.” Dat er minder jongeren actief zijn in ‘zijn’ scene baart Raymond wel zorgen.

“We moeten het nieuw leven inblazen. De scene veroudert, mede omdat het een dure fetisj is.

Voor jongeren kan dat nog wel eens en drempel zijn. De leerscene is voor alle soorten en maten. Vaak is het een misverstand dat je alleen in de scene hoort, als je gespierd bent. Een absolute misvatting.”

Mijn boodschap? “Ik wil laten zien dat iedereen erbij hoort. Iedereen moet vrij zijn om zijn leerfetisj op zijn eigen manier in te vullen. Leven en laten leven.”