Suzanne van de Laar (zij/haar)

”LEER UIT TABOESFEER HALEN”

Tekst: Paul Hofman
Foto: Remon van den Kommer
Video: Paradox Productions

Voorvechter leerfetisj Suzanne van de Laar: ‘Leer uit taboesfeer halen.’
Toen ze werd gevraagd of ze één van de ambassadeurs 2022 wilde worden, reageerde ze ongelovig. ‘Te gek’ zegt ze lachend. Het vervulde het haar met trots. De panseksuele leervrouw en voormalig Miss Leather gaat de rol met trots vervullen, zegt Suzanne van de Laar (45). ‘Leer moet uit de taboesfeer.’

Met een kop zwarte koffie binnen handbereik, barst ze enthousiast los. In het dagelijks leven is ze fotograaf. Haar werk ziet ze als een grote uitdaging. Haar portfolio omvat onder meer portretten en rouw- en trouwbijeenkomsten. De puurheid en de verbeeldingskracht van het vak spreken Suzanne aan. ‘Mijn passie is mijn werk geworden.’ Maar Suzanne is veel meer dan dit: ze is moeder, partner, raadslid, activist en vooral voorvechtster van de belangen van de leerscene in de LHBT+ gemeenschap.

Vrouw, veilig en sexy
Ze was zeventien toen haar fascinatie voor leer ontstond, vertelt ze. ‘Ik kocht een leren broek.’ Het voelde zo puur, stoer en sexy. Veilig ook, het was net mijn tweede huid.’ Ze was gegrepen en langzaam ontwikkelde de leerfetisj zich. Voorzichtig zet ze haar eerste schreden in de leerwereld. Nu kan er geen leerfeest voorbijgaan of ze is aanwezig. De scene kent geen geheimen meer. Zo presenteerde ze onlangs Darklands, een groot meerdaags Europees leerfestival.

Zelf werkt ze graag op de achtergrond. Groot was dan ook haar verrassing toen ze in 2019 werd gekozen tot Miss Leather Nederland. ‘Wat was ik blij om deze titel als eerste vrouw te krijgen.’ Het was een kroon op haar werk. ‘En dat ik daar nu het ambassadeurschap voor Pride Amsterdam aan mag toevoegen, maakt me heel blij.’

Leer is lifestyle
‘Het is voor haar zo belangrijk dat ze vooral zichzelf is en blijft.’ Het vormt de rode draad in haar leven. Dat er nog altijd een taboe op loer ligt, vindt ze vreemd. ‘Mensen denken dat de het in de fetisjwereld vooral om seks draait, maar dat is zeker niet het geval.’ Het draait vooral om jezelf kunnen zijn, benadrukt Suzanne. Het liedje YMCA van de Village People vindt ze dan ook echt een cliché. Daar heeft ze niets mee.

Ook in de LHBT-scene loop ik tegen vooroordelen aan, verzucht ze. ‘Ik vind het afschuwelijk in een hokje te worden gestopt. Dat je een stempel opgedrukt krijgt, dat vind ik zo naar’. Ze benadrukt dat het van belang is dat die vooroordelen de wereld uit moeten. Want deze zijn zo vernietigend, vervolgt ze verontwaardigd. ’Zo zal ik me als ambassadeur van de Pride inzetten lezingen over leer op scholen te geven.’ ’Het actievoeren zit haar in de genen. Zo stond ze aan de wieg van het eerste Transpad in Europa dat in Almere ligt. Inmiddels is de bevlogen Suzanne in haar woonplaats Almere actief raadslid voor D66.

Tweede huid
Suzanne legt uit: ‘Van oudsher beschermt leer. Tegelijkertijd kan die leerlaag een stukje fetisj zijn; het is een uitstraling, ruikt lekker, geeft je zelfvertrouwen en is spannend. Het straalt kracht uit. Leer is gewoon zoveel meer.’ Ze illustreert dat als volgt: leer vormt een tweede huid. Ik voel me er goed in. Het geeft mensen de ruimte zichzelf te zijn. Leer is stevig en beschermt je tegen vervelende opmerkingen. Het is ook connectie maken; je legt makkelijker contacten. Het geeft een goede boost.’ Ze benadrukt dat de mensen in de leer-community betrokken met elkaar zijn. ’Leer zit in mijn hart en nieren. We vormen een gemeenschap die enorm verbonden met elkaar is.’ Ze vergelijkt het met een familie. ‘Een levensstijl eigenlijk.’

Zichtbaarheid
‘Leervrouwen en fetisj-vrouwen blijven nog wel een beetje achter. Juist omdat de buitenwereld er iets van vindt. Daarom is de zichtbaarheid van vrouwen zó belangrijk. Mensen gaan al snel een stapje opzij voor een ‘leerman’. Een ‘leervrouw’ roept nogal eens afkeer op.’ Maar achter die stoerheid zit zoveel zachtheid.’ benadrukt Suzanne. Dat je in een hokje gestopt wordt, staat haar tegen. Zelf is ze een aantal foto opdrachten verloren omdat ze ook fetisjfoto’s maakt. ‘

‘Ik vergelijk mezelf altijd met een kristal. Die heeft scherpe punten, maar iedere keer wordt een andere kant door het licht beschenen en uitgelicht. Reikhalzend kijkt ze uit naar de Pride en haar ambassadeurschap. ‘Er is nog een lange weg te gaan maar we kunnen en moeten het met z’n allen doen. ‘Het kan mij niet snel genoeg gaan’, vervolgt ze stellig: ‘Wees altijd jezelf. En waar mogelijk zichtbaar. Maar je moet het wel zelf doen. Als mens ga ik ervoor. Punt.’

Pride ambassadeur sinds 2022